Hoezo slechte wegen

Vandaag zijn we met een chauffeur en tevens gids,  Hadji, bezienswaardigheden gaan kijken. We hadden een route uitgestippeld en konden deze voor het grootste deel doen, ik zeg grootste omdat het eiland te groot is om het in een keer te doen. Besloten op aanraden van Hadji, was om eerst een tempel te bezoeken,  de Goa Giri Putri Cave tempel. De rit erheen hebben we even onderbroken voor een bezoek aan de apotheek,  mijn tennisarm  speelt nog steeds behoorlijk op en het Indonesische eten, hoe lekker we dat ook vinden,  speelt mij nog steeds op en Jacob nu ook. Dus voorraad paracetamol,  diclofinac en jodium ingeslagen er daar gingen we weer. Na een half uur/drie kwartier daar aangekomen.  We mochten zoals we gekleed waren niet naar binnen, er moest een sarong om ons middel met de juiste lengte want blote kuiten mogen niet.  Daar gingen we, we moesten maar 100 treden omhoog,  ja, echt 100!! En niet van die keurige treden, nee, de een is 15 cm hoog en de volgende 25 cm. Ik heb echt een paar keer eventjes gerust, ik ben de warmte niet gewend en heb totaal geen conditie, vandaar.  Eenmaal boven toegang betaald en we mochten kijken en fotograferen, gelukkig want nu hebben we bewijs.  Volgens de instructies van een meneer aldaar moesten we ons door een gat naar beneden wurmen en die was niet bepaald wijd. Jacob ging voor zodat ik de kunst kon afkijken met zijn lange benen lukte het hem prima dus ik kon dat ook. Ik zag hem verder voor mij uit op zijn achterste schuiven om verder te komen dus hoog was het niet. Gelukkig werd iets verder de grot een stuk groter en we werden er even stil van. Het was een enorme grot met daarin heel veel mensen aan het bidden. Het was een speciale dag want alle scholen waren dicht, de kinderen dus vrij en dus des te drukker. Er waren drie van die ruimtes waarin mensen aan het bidden waren en in de laatste kreeg men (naar mijn idee) onderricht. Het was enorm indrukwekkend om de toewijding te zien van de gelovigen. Dit was de meest oostelijke bezienswaardigheid, daarna gingen we naar Kelingking beach, ongeveer een uur rijden over steeds slechter wordende wegen. Wat een gaten, niet normaal,  wat de regering ook wel doet aan het verbeteren van het wegennet geven ze het niet uit. Jacob heeft met Hadji de kust bekeken daar, ik zag hoe hoog het was en de meeste van jullie weten dat ik daar beslist niet dol op ben,  dus ik zat in een warung te wachten met mango-juice en bestelde springrolls. Toen de heren uitgekeken waren namen ze ook wat te drinken en hopla daar gingen we weer. Op naar Broken beach, voor zover mogelijk werd de weg nog slechter, niet te filmen, wandelende nieren krijg je ervan. Maar Jacob vond het ook daar prachtig en heeft het daar helemaal rond gelopen, ik zat natuurlijk weer in een warung. Als laatste toeristische attractie gingen we naar Crystral Bay beach. We hadden al tegen de chauffeur gezegd dat hij wat ons betrof niet meer naar iets heenging waar de wegen zo slecht waren zodat zijn auto gespaard bleef. Volgens hem waren de wegen daarheen een stuk beter en inderdaad dat klopte,  wat we niet verwacht hadden was hoe druk het zou zijn,  enorm druk, auto's overal, dikke chaos die door een mannetje met een fluitje een beetje in goede banen werd geleid. En eigenlijk was dat overal zo, overal drukdrukdruk. Maar moeder natuur is ook hier, net als op Bali heel gul geweest, overal groen en prachtige bloemen.  Na het laatste bezoek vonden we het welletjes,  ons hoofd was/is vol van alle indrukken en beelden. Hadji bracht ons veilig terug naar het hotel, we waren ongeveer 4 uur terug, vanmorgen 9 uur vertrokken, we vonden het mooi zo. Hadji uitgeroepen tot driver off the day en hem beloond met een goede fooi. Nu zitten we bij het zwembad en relaxen heerlijk even. Morgen weer terug naar Bali,  naar Sanur. Dit eiland zullen wij nooit vergeten.